ΠΕΡΙ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΣ του Βασίλη Παπανικολάου

    

Δύο μοντέλα ιδιοκτησίας συγκρούονται άλλοτε κρυφά και άλλοτε φανερά, με αφορμή την εξελισσόμενη στις μέρες μας τεράστια οικονομική, πολιτική και κοινωνική κρίση του μέχρι στιγμής ισχύοντος συστήματος (του καπιταλισμού):

Από τη μια

    1.  Ιδιοκτησία των ολιγάριθμων μεγαλοαστών στα μέσα παραγωγής, μεταφοράς και διαβίωσης ολόκληρης της κοινωνίας:

Δεν υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία ότι η μεγαλοαστική τάξη, προκειμένου να συνεχίσει να ελέγχει μόνη της τα τεράστιας δυναμικής μέσα παραγωγής, τον παγκόσμια πλούτο και τις τράπεζες, δηλαδή με απλά λόγια όλες αυτές τις τεράστιες δυνάμεις που είναι ικανές είτε να... αναγεννήσουν είτε να καταστρέψουν τον πλανήτη, θέλει να έχει πλήρως υποταγμένη όλη την υπόλοιπη κοινωνία. Όταν όλη η υπόλοιπη κοινωνία είναι τυφλή, η μονόφθαλμη μεγαλοαστική τάξη μπορεί να κυριαρχεί. Γι’ αυτό προσπαθεί να μας πάρει καθετί: τους μισθούς, τις συντάξεις και τα σπίτια. «Τα σπίτια»: την ατομική ιδιοκτησία στη στέγη, στο μέσο προστασίας του κάθε ανθρώπου από το κρύο, τη βροχή, τη ζέστη και γενικά τις εξωτερικές απειλές, έτσι ώστε κάθε άνθρωπος να είναι ευάλωτος και εξαρτημένος από την τάξη που θα κατέχει τα μέσα διαβίωσής του: τη μεγαλοαστική. Έτσι λοιπόν, ενώ κάποτε οι μεγαλοαστοί μας απειλούσαν ότι θα έλθουν οι κομμουνιστές να μας πάρουν τα σπίτια, σήμερα τα σπίτια μας τα παίρνουν οι ίδιοι.
Το μοντέλο αυτό συνοψίζεται στο σύνθημα: «Όλα ατομική ιδιοκτησία των μεγαλοαστών».

Και από την άλλη

    2.  Ατομική ιδιοκτησία του κάθε ανθρώπου στα μέσα διαβίωσής του και κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και μεταφοράς:

Στην εποχή μας ο άνθρωπος έχει δημιουργήσει τέτοια μέσα παραγωγής και γενικότερα τέτοια μέσα απελευθέρωσης τεράστιων δυνάμεων, τα οποία είναι αδύνατο να ελεγχθούν από έναν ελάχιστο αριθμό ιδιοκτητών (τους πάμπλουτους μεγαλοαστούς) και καταστροφικό να αποτελούν αντικείμενο διαχείρισης αυτής της άκρως ολιγάριθμης κοινωνικής τάξης.
 Είναι λοιπόν πλέον ιστορική (οικονομική, κοινωνική και πολιτική) αναγκαιότητα τα μέσα παραγωγής, μεταφοράς, οι τράπεζες και η επιστημονική έρευνα να περάσουν στον έλεγχο της κοινωνίας, γιατί μόνο αυτή, συλλογικά, μπορεί να τα καταστήσει ακίνδυνα και παράλληλα χρήσιμα για το κοινωνικό σύνολο.

Αποτελεί λοιπόν αναγκαιότητα ολόκληρη οι κοινωνία να ελέγχει τις μεγάλες επιστημονικές, τεχνολογικές και οικονομικές δυνάμεις και παράλληλα ο κάθε άνθρωπος να έχει εξασφαλισμένη και να ελέγχει την ιδιόκτητη στέγη του, την τροφή του και την ιατροφαρμακευτική του περίθαλψη.

Το μοντέλο αυτό συνοψίζεται στο σύνθημα: «Τα μέσα παραγωγής και μεταφοράς, οι τράπεζες και η επιστημονική έρευνα: κοινωνική ιδιοκτησία. Τα σπίτια, τα ι.χ., τα μέσα αξιοπρεπούς ατομικής διαβίωσης : ατομική ιδιοκτησία του καθενός». Ας διαλέξει λοιπόν ο καθένας τι θέλει.

 

Βασίλης Παπανικολάου, 
Δικηγόρος και μέλος της Νομικής Ομάδας του Κινήματος Δεν Πληρώνω